تبدیل شدن سران افغانستانی به مهره های آمریکا در منطقه و تکرار طوطی وار سخنان آنها بدترین اتفاقی است که امکان رخ دادن آن وجود داشت.
« حسام کیان مقدم» با ارسال یادداشتی نوشت
هنوز سالهای ابتدایی جنگ آمریکا در افغانستان را همه به خاطر دارند، نبردی که ابتدای امر پیروزهای برق آسای ظاهری بر طالبان را به دنبال داشت و ناگهان دلسوزان فرهنگی را به تکاپو واداشت.
افغانستان مانند کودکی نوپا، به دنبال مادری می گشت که در آغوش آن سال ها ظلم و ستمی که از جنگ دیده بود را ضجه بزند و خود را آرام کند.
هرچند برخی دلسوزان فرهنگی ایران، تلاشهایی برای ورود به میدان افغانستان و جهت دهی مناسب به قشر فرهنگی و فرهیخته این کشور همسایه کردند ولی این تلاش ها کافی نبود، و توفیق چندانی مقابل دلارهای آمریکایی نداشت.
اینک با گذشت حدود 17 سال از آغاز جنگ در افغانستان نگاهی به مهره های کلیدی قدرت در افغانستان و سخنان آن نشان می دهد که متاسفانه تبدیل به سخنگویان کاخ سفید در منطقه شدند.
اگر بیانات سران دولت وحدت ملی افغانستان را در خصوص کشور همسایه خود یعنی پاکستان زیر ذره بین قرار دهیم می بینیم که تمام تلاش آن ها این است که شرح و تفصیلی باشند بر توئیت ها و یا احیانا اشارات ترامپ و وزرایش.
در مقابل دولت مردان پاکستانی هر جا نام افغانستان را می آورند –حداقل در ظاهر- سخن از دوستی و برادری میان مردم دو کشور می زنند.
آنچه باعث نگرانی فراوان ما می شود این است که چرا سران افغانستانی باید به دنبال آتش افروزی مقابل یک کشور مسلمان باشند ولی در عین حال رفتاری چون برده مقابل شیطان بزرگ داشته باشند.
یقینا ملت زجر کشیده و مقاوم افغانستان چنین خواسته ای را از دولت خود ندارند و از سوی دیگر دولتی که آلت دست آمریکا شود توانایی تامین امنیت و حتی نیازهای اولیه شهروندان خود را ندارد.
پاکستان روزگاری میزبان 4 میلیون مهاجر افغانستانی بوده است و در بدبینانه ترین صورت ممکن نیز انتظار می رود سران دولت کابل رسم قدردانی را به جا آورده و اینگونه بی مهابا علیه همسایه مسلمان خود بیانیه صادر نکنند.
نگاهی به تجربه کشورهایی که سالها برده آمریکا بوده اند نشان می دهد که بیشترین آسیب و ضربه را حکام این کشورها خورده اند.
روزگاری پهلوی دوم تبدیل به زبان آمریکا در منطقه شده بود ولی در اوج مشکلات آمریکا او را تنها گذاشت! این اتفاق در مورد صدام نیز رخ داد، دیگر کشورهای جهان از جمله خود پاکستان نیز تجربه تلخ این دوستی یک طرفه را دارند و اینک به اشتباه خود معترفند و به دنبال جبران آن هستند، هرچند خروج از دنیای بردگی برای آمریکا به این سادگی هم نیست.
در هر حال حرف شنوی محض سران افغانستان از آمریکا و تکرار بی مهابای اتهامات آنان نسبت به دیگر کشورها به خصوص پاکستان، نتیجه ای جز ایجاد تنش در منطقه و فعال شدن گروه های تروریستی در سایه جنجال های سیاسی را ندارد.
شاید دیگر کشورهای اسلامی نیز باید وظیفه خود را انجام داده و به دولت وحدت ملی یادآور شوند که از تجربه تلخ دیگر کشورها نسبت به همراهی با آمریکا عبرت بگیرند قبل از آنکه خود مایه عبرت دیگران شوند.
